28 oktober 2007 om 21:10 · in categorie Algemeen
Op een uurtje rijden, in Nazareth, PA, staat de Martin & Co gitaarfabriek. En omdat Daan en ik allebei gitaar spelen, was het een prachtig (vader en zoon) tripje. (Onduidelijk was waarom er ook zoveel 75 plussers (duidelijk geen gitaristen) werden toegelaten, maar goed…).
Het familiebedrijf is opgericht in 1833. Na 6 generaties van Martins zijn ze inmiddels ruim 1 miljoen (!) gitaren verder, en staat er een fabriek waar per dag meer dan 250 gitaren gemaakt worden door 600 medewerkers. Je vraagt je af waar die instrumenten allemaal naartoe gaan, spelen er zoveel mensen gitaar? Gibson, Fender, en al die andere gitaarmakers zitten ook niet stil.
Mooi op te zien is het wel, want het is nog steeds voornamelijk een ambacht. Er zijn wel wat robots, voor het lakken, en schuren, maar voor het echte stellen, schaven, beitelen, inleggen, in elkaar zetten is het de vakman (of vrouw), die het handwerk doet.
Het stemmen, en testen (‘mooiste baan van de fabriek’) gebeurt door een van de vele gitaristen, die natuurlijk een droombaan hebben. Dat proef je ook wel: mensen lijken te genieten van wat ze doen.
Gr.
N
27 oktober 2007 om 05:10 · in categorie Algemeen
Inmiddels opnieuw de film ‘Frida’ bekeken.
Mooi! En dit maal een feest van herkenning: de huizen waar ze woonde en werkte, de pyramides die ze beklom met Trotsky…
Intrigerende vrouw, prachtige beelden. Een aanrader!
http://homevideo.about.com/library/bl_Frida.htm
x
m
14 oktober 2007 om 19:10 · in categorie Algemeen
Inmiddels ben ik weer thuis. Thuis…dat was bijzonder: terugvliegen naar de US en écht het gevoel hebben van thuis komen. Ons éigen dorp, ons huisje, de mensen (de mevrouw van de bloemenwinkel, de cassiere van de A&P en ik moest meteen zaterdagmorgen Marta en Langdon al bellen om me te redden, ik stond weer eens met een lege accu in het dorp en moest dringend naar het vliegveld om Jacqui en Christian op te halen) en vooral ook een dolgelukkige Boo weer uit de kennel halen!
Donderdag, de laatste dag in Mexico moest ik kiezen: of naar het Museo de Arte Moderne en het Museo de Arqueológico, of weer een tour nemen en naar de Pyramides van Zon en de Maan en de tempels van Tlaloc en Quetzatcoatl, de overblijfselen van de stad Teotihuacán. Besloot toch maar te kiezen voor ‘the real thing’ en dus zat ik weer in een bus met een ‘groepie’. Dit keer weer een grappig divers gezeldschap: een Mexicaanse chauffeur en een lerares geschiedenis (de gids), drie Nederlandse KLM stewardessen en een vriendje, een Amerikaans stel uit Santa Fe en een jongen uit Brazilie. Wonderlijk: de Braziliaanse jongen droeg ongeveer dezelfde kleren als onze zonen, van dezelfde merken…over globalisering gesproken!
Nu reden we naar het noorden de stad uit, (dat deel leek íetsje minder arm) en een klein stukje door de bergen. Een mooi ritje. Een prachtige heldere zonnige dag, niet te heet dankzij een windje en een bijzonder gevoel daar over die Calzada de los Muertos (weg van de doden) te lopen langs de resten van de tempels en de piramides. Anders dan de Egyptenaren bouwden de Azteken hun piramides om de goden te eren en te offeren (de sterkste jonge mannen!) en niet om hun koningen te begraven.
Foto’s volgen!
Het is inmiddels zondag. Jacqui en Christian zijn net naar de stad getrokken en ik ga straks Nard ophalen. Die moest helaas wat langer blijven…
13 oktober 2007 om 05:10 · in categorie Algemeen
Woensdag. Ik neem de metro naar de wijk San Angel. Stap verkeerd uit (zat natuurlijk weer eens niet op te letten. Was ‘in gesprek’ met een Mexicaanse. Zij sprak drie woorden Engels ik een half woord Spaans: tóch leuk en een vrolijk begin van de dag:)), dus voor ik er ben loop ik me al een slag in de rondte, maar dan heb je ook wat: San Angel was ooit een apart dorp, dat nu inmiddels is ‘opgenomen’ binnen de stad en het heeft duidelijk een ander sfeer/stijl. Straten van kinderkopjes, en kleurige oude huizen. Maar ook weer: voor onze begrippen slecht onderhouden en vol met auto’s.
Het centrale plein is leuk. Ik vraag me af waarom er tientallen mannen met rugzakken (en een paar vrouwen) rondhangen. Wachten ze op werk? Hopen ze opgepikt te worden voor een schoonmaakklus in een huis, werk in de tuin of door een aannemer?
In een volgend deel van de wijk zijn de huizen opeens veel beter onderhouden en goed beveiligd. Afgesloten hekken, camera’s, bewakingspersoneel, valetparking en dure merken.
Aan die weg ligt het Museo Casa Estudio Diego Rivera y Frida Kahlo. Het huis/studio is gebouwd in opdracht van Diego Rivera (de man van de muurschilderingen), een beroemde Mexicaanse schilder en beeldhouwer. Controversioneel, politiek gedreven en een gepassioneerde relatie met de schilderes Frida Kahlo (hij trouwde haar zelfs twee keer).
Het huis zou een ontwerp van Rietveld kunnen zijn. Er staat en hangt werk van Rivera en het is zo goed als in dezelfde staat als toen hij er woonde en werkte. Mooi!
Daarna zoek ik een taxistandplaats. Eerste regel in Mexico City: neem altijd een taxi bij een standplaats, of één die gebeld is door een restaurant of hotel. Als er na een minuut of twintig lopen vlakbij me een taxi stopt om een (keurige) heer uit te laten, besluit ik dat het veilig genoeg is. Het blijkt een schatje (natuurlijk!), hij heeft alleen geen idee waar hij naar toe rijdt. Na een hoop gebaren en glimlachen en telkens weer op mijn kaart kijken zet hij me -zichtbaar verbaasd en blij dat hij het gevonden heeft- af bij het Museo Casa Azur, het huis waar Frida Kahlo werd geboren en ook is gestorven.
Wat een prachtig (azurblauw) huis! Het is gebouwd rond een binnentuin. Ik ga twee keer het museum door: één keer met de koptelefoon van de audiotour en daarna dwalend, genietend…
Ik dacht terug weer de metro te nemen maar het is inmiddels spits en dan schijnt het loeivol te zijn (er zijn in de spits aparte treinstellen voor mannen en vrouwen, blijkbaar zijn de Mexicaanse mannen wat handtastelijk), dus ik neem één van de taxi’s die voor het museum staan.
Alweer een leukerd. Wat een verschil met de ‘Yellow Cab drivers’. Als ik hem er naar een paar minuten op wijs dat zijn meter niet loopt, zegt hij me (denk ik) dat hij stuk is. Maar hij maakt regelmatig contact met de taxicentrale en ik besluit dat hij betrouwbaar is en bedenk me dat ik trouwens liever een tientje meer betaal (die man kan het gebruiken!) dan me druk te maken over of ik misschien word afgezet. Hij vraagt vriendelijk lachend van alles dat ik niet versta en ik roep wat van de zinnetjes die ik wel ken: no entiendo (ik begrijp het niet) en de rest van de rit voeren we een gesprek dat we beiden nog niet voor de helft begrijpen (druk ja, veel auto’s, pyramides gezien, tequila gedronken, Amsterdam is heel anders, enzovoort). Als ik hem uiteindelijk voor het hotel een dikke fooi geef krijg ik een verrukte glimlach en een zoen toegeworpen.
Helemaal blij stap ik de lobby van het hotel binnen. Het is er vol en iedereen heeft een pak en dure schoenen en wacht op de dure auto en vraagt zich af in welk restaurant er nu weer gegeten gaat worden, maar stralende glimlachen zie ik niet….
Nou ja, das ook onzin natuurlijk, maar het contrast is wél groot.
11 oktober 2007 om 06:10 · in categorie Algemeen
Dinsdag. Ik doe één van de tours die hier vanuit het hotel vertrekken, want ik wil graag wat van ‘het achterland’ zien.
Een groot deel van de dag breng ik dus door op de achterbank van een busje met Maud en Lars, een stel uit Zweden, die in bij hun dochter logeren in Polanco (de wijk van het hotel). Goed gezeldschap! (tack, Maud&Lars)
Andere deelnemers: een dame uit Canada (Quebec), één uit Israel en drie dertigers uit Queens, NY. En een gids natuurlijk: George (spreek uit: gee-orgee): een sloffende slissende dertiger, weer een hele lieve Mexicaan.
Off we go, op weg naar het stadje Puebla. Het valt niet mee om de stad uit te komen: wat een verkeer en wat een gekkenhuis! Naarmate we verder naar de rand van de stad rijden wordt het steeds armoediger, de ’suburbs’ zijn triest en even buiten de stad wordt ik er stil van: een soort dorpen van grauwe blokvormige huisjes, gebouwd van cement en steen, soms half af, bedekt met golfplaat of zeil. De straten zijn ongeplaveid. Wat een onvoorstelbare armoede…
We rijden over de tolweg, door de bergen, langs de nog actieve vulkaan Popocatépetl (nauwelijks gezien:in de wolken, maar natuurlijk uuuuren het liedje van Annie M.G. in mijn hoofd).
Onderweg gezien: een prachtige kleurrijke kerk in een zeer Mexicaans dorp, de grootste pyramide (afgedekt met aarde door de Spanjaarden, die alle sporen van de oorspronkelijke bewoners wilden uitwissenen) en die ernu uit zag als een flinke heuvel. Op de top bouwden ze een kerk. Ik heb uit een soort posthume solidariteit met de Azteken, de kerk maar overgeslagen (en omdat het nogal een end klimmen was :), we zaten op 3000 meter en de hoogte doet wel wat met je vermogen tot zuurstof opnemen).
Daarna het stadje Puebla: leuk stadje, een veel te toeristische lunch, een bezoek aan een keramiekfabriekje, een markt en weer twee kerken…meer dan genoeg!
Ik heb weer bergen prachtige foto’s en een hoofd vol indrukken. Ben ook vooral me eens héél bewust geworden van de rijkdom van de werteld waarin ik leef. En hoe groot de verschillen zijn.
Helaas lukt het nog even niet om wat foto’s op de site te krijgen.)
Van de pillen tegen wagenziekte word ik op de terugweg weer heel erg slaperig! Beetje kijken en foto’s maken, beetje suffen en babbelen,, acht uur weer thuis.
x
m
« Vorige berichten ·
Volgende berichten »
