Sneeuw?
maandag
Thanksgiving
Zo! Dat was dus onze eerste Thanksgiving.
Een sombere dag, op de tv zien we de regen gestaag vallen op de parade in New York City. Grote ballonnen, praalwagens met bekende zangers en zangeressen, die voor de ingang van warenhuis Macy’s even stoppen voor een optreden.
Komende nacht zijn er veel winkels open en na de turkey stort Amerika zich dan en masse op de kerstinkopen! Black Friday heet dat: de dag dat de winkeliers uit de rode cijfers komen…
Tegen half drie rijden we achter Marta en Langdon aan naar het huis van zijn baas Steward en vrouw Ellen. Het wordt een bijzondere middag/avond, barstensvol ‘vreetwerk’, waanzinnig dure wijnen en het grappige internationale gezelschap van vooral wetenschappers (inzake biologie en biotechnologie en genetica) die samenwerken in het bedrijf van Steward en voor de mop ook zaken ontwikkelen, als een ‘virus’ dat alcohol twee maal zo snel afbreekt.
We zitten aan tafel met onder andere: Cathy (een docent biologie uit Australië/Engeland), een stel dertigers uit Japan (broer en zus), Nicolas (een funny guy uit Canada, verantwoordelijk voor een chocolade taartje), een Frans-Canadees/Amerikaans stel, de Amerikaanse Lee (met verstand van wijn zegt men), de moeder en de zus van de gastvrouw. Mum is een heerlijke, écht Amerikaanse dame: gepensioneerd, elke dag golf en niet te beroerd om elf uur aan één stuk te rijden om te helpen bij het diner. De zus is gescheiden, woont in bij haar zus en zwager, en laat aan het begin van het diner de schaal met Kalkoen 1 vallen op een glas water. Glas gebroken, kalkoen en water en wijn over de tafel, glas in kalkoen en jus, ach en wee, ze is een beetje teut en ‘totally embarressed’; ze verdwijnt wat later naar haar bed: niet onverstandig.
Het nog jeugdig ogende stel uit Nederland vermaakt zich kostelijk. En geniet natuurlijk vooral van de geweldig gulle gastvrijheid van Stu en Ellen!
Wat we gegeten hebben? Teveel! Eén kalkoen uit de oven (heerlijk), en andere kalkoen (ook geen kleine jongen) in een giga-frituurpan, buiten voor het huis. Spectaculair om te zien. En niet te vergeten wat kleiner gevogelte van onbestemde herkomst (iets minder aangenaam, misschien omdat ze niet gaar waren…) En verder de side dishes: pumpkin, mashed patatoes, Cranberry-Orange Relish, sperziebonen in een prutje, een groentenmengsel, mashed yams, de stuffing van Kalkoen 1, en een massa taarten toe!
Nog even wat Thanksgiving feiten op een rijtje: There were 256 million turkeys raised in the US in 2005 (Minnesota had the most); 624 million pounds of cranberries (Wisconsin led); 1.6 billion pounds of sweet potatoes in 2004 (North Carolina led); and 998 million pounds of pumpkins (Illinois led).
Men hoeft het gelukkig niet allemaal zelf te verzinnen:
http://www.soyouwanna.com/site/syws/thanksgiving/thanksgiving.html
http://www.rats2u.com/thanksgiving/thanksgiving_recipes.html
http://www.globalgourmet.com/food/egg/egg1196/timetabl.html
En voor special voor Arjan (die wat heeft met cranberries) nog even het hele recept voor de Cranberry-Orange Relish (was heerlijk!):
- 3 cups fresh whole cranberries
- 1/2 cup sugar
- 2 tablespoons finely grated orange zest
- 1/2 cup water
PREPARATION:
Combine all ingredients in a saucepan and bring to a simmer over medium-low heat. Simmer, stirring occasionally, until cranberries pop, about 5 minutes. Let cool and serve. This may be made ahead and refrigerated, covered, for up to 1 week before serving.
Makes 2 cups.
Groetjes,
Mar&Nar
In buitenland missen we vooral de kroket
Uit een email van Pieter:
In buitenland missen we vooral de kroket
Bron: ANP
Nederlanders die in het buitenland wonen, missen vooral kroketten en frikadellen. Dat blijkt maandag uit een onderzoek van Radio Nederland Wereldomroep.
De omroep vroeg Nederlanders in den vreemde een top drie samen te stellen van typisch Nederlandse voedingsproducten die node worden gemist. Na deze snacks wordt ook Goudse kaas erg gemist, zo blijkt uit de peiling. Op de derde plaats van gemiste Nederlandse voedingsmiddelen staat drop, gevolgd door hagelslag en rookworst.
Uit het onderzoek blijkt dat veel mensen die in het buitenland werken en emigranten na een vakantie in Nederland de gewilde etenswaren meenemen. Ook wordt bezoekers vaak gevraagd de lekkernijen mee te brengen.
Slechts 12 procent maakt gebruik van internet om etenswaren te bestellen. Driekwart van de ondervraagden geeft aan af en toe zelf thuis typisch Nederlandse kostjes te koken of aan het bakken te slaan.
Toevallig zei ik dat vorige week tegen iemand: ‘ik heb trek in een kroketje’, en het water liep me in de mond.
Zelfs dit plaatje is mooi!
(terwijl de meeste kroketten en frikandellen vieze, vette, kledderige krengen zijn, met het allerergste goedkope (afval) vlees.)
Bedankt voor het plaatje, Piet!
Gr.
N
Een weekje vrij
Naar Washington DC. Twee dagen lang ons benen uit ons lijf gelopen in de plotselinge nazomer (zo’n 28 graden). Wonderlijke stad. Laag. Uitgestrekt. Een enorme overvloed aan (gratis toegankelijke joekels van) musea. National Gallery, Museum of the American Indian, American Art Museum, National Portrait Gallery. Prachtig. Zoveel moois gezien…
Toppers: schilderijen van Edward Hopper, foto’s en ander beeldend werk van William Christenberry, landschappen uit het begin van de twintigste eeuw en de enorme gevarieerde collectie ‘portretten’ van allerlei bekende Amerikanen gemaakt door allerlei (mij) onbekende Amerikanen in diverse stijlen en technieken.
Eigenlijk dacht ik heel stiekem van binnen dat ‘wij Europeanen’ veel mooiere dingen hebben gemaakt. (En dan zeggen ze dat Amerikanen arrogant zijn!)
Dinsdagavond: Halloween. Om een uur of zes zitten we op de waranda voor de Adams Inn. Iedereen is op straat. Een warme zomeravond, maar dan donker en in november. Overal kinderen (en ouders) in allerlei kostuums. Mensen zitten op de trappen voor hun huizen de snoepjes uit te delen, soms zelf ook prachtig uitgedost en de huizen versierd met pompoenen, spinnenwebben en griezels. Wat een sfeertje!
Jammer dat het met Sint Maarten bij ons altijd zo koud en/of nat is!
)
)
)
)
)
)
)
Adams Inn ligt in de ‘hippe’ wijk Adams Morgan, een leuke ‘herberg’ in een rijtje van drie stadspandjes in een ‘gewone’ straat. Authentiek, hartelijk en ‘losjes’. ’s Morgens met andere gasten aan een grote ontbijttafel: een Frans gezin; een Amerikaans stel, dat bijzonder trots was op hun zoon (de security driver van Condoleezza Rice); een wat vreemde, oudere Amerikaanse medewerker van het Ministry of Defense , die nergens over hoefde te zwijgen en blééf praten; een Duitse moeder met een zoon (prototype nerd, veel te intelligent voor de normale wereld. Gestudeerd in Oxford in Engeland en nu op Princeton); de aardige Tod met de hoed, een congresganger van in de veertig, die hier logeerde om het grote congreshotel te ontvluchten en hier (toevallig?) een oude vriendin trof. (Het congres ging trouwens over studentenuitwisseling tussen universiteiten, Daan) én een middelbaar maar nog bijzonder jong stel uit Nederland… Kortom, een kleurrijk gezelschap. Leuke gesprekken leverde dat op.
Donderdagochtend: Virginia. Over de mooie Skyline Drive gereden, een weg over een ‘bergkam’ van de Blue Ridge Mountains, het begin van de Appalachen, en verder door de fraaie Shenandoah River Valley. De oorspronkelijke bewoners, de Shawnee indianen gaven de rivier zijn naam. Rond 1720 kwamen de eerste blanke kolonisten: Engelsen, Ieren, Schotten en Duitsers. “Lekker plekje om te wonen”, moeten ze hebben gedacht, “Pik in, ‘t is winter. Die indianen hebben we zó weggepest. Wij hebben geweren en pistolen, zij lekker niet”.
En zo is het gekomen. De Nederlanders waren er hier en toen toevallig niet bij.
Virginia is weer een heel ander soort Amerika. Het hoorde bij de Zuiderlijken, en niet bij de Yankees. Mooi landschap, leeg, conservatief en hier en daar een meestal monsterlijk lelijk stadje. Oude koloniale huizen en rustieke boerderijen verspreid in de heuvels en dalen. Slingerende rivieren. Pittoresk. Landelijk.
)
)
)
)
)
)
Overnachting gevonden in het historische stadje Staunton in de Belle Grae Inn. Een geweldig oud landhuis. We worden gastvrij ontvangen, mogen alle kamers zien (we zijn de enige gasten) en stappen zomaar een eeuw terug in de tijd
Geen tijd om te eten blijkt, want op naar het Blackfriars Playhouse, een vrij goede nabootsing van het oorspronkelijke ‘Shakespeare theater’, voor een uitvoering van Macbeth. (“ When shall we three meet again, in thunder, lightening….”)
Oorspronkelijke taal, mooi. Verder een wat ‘droge’ weinig theatrale opvoering.
Eten bij een heuse Drive In Hamburgertent (niet te verwarren met Drive Through). Het is tien uur ‘s avonds in een uitgestorven bedrijvendeel van het stadje. Desolaat. Neonlicht. Jammer dat het niet regent. We parkeren naast een van de bestelpalen en bestellen via de intercom. For here or to go? (For here betekent dat het eten op het blad naast je open raampje wordt gezet). We kiezen To go en staren dan een tijdje naar de drie vermoeide medewerkers in het felle licht achter de ramen (een schoonmaakmeisje, een kookjongen en een bestelmeisje).
Dan wordt het eten gebracht. Het is goedkoop en blijkt redelijk goor, maar we nemen er een lekkere (en veel te dure) fles wijn bij in het hotel…
De volgende dag nog een wandelingetje door Staunton (werkelijk een leuk stadje, helaas zijn de winkels vol antiek en ambachtelijk kerstspul dicht) en dan rijden we (afgewisseld met diverse foto stops) door het schitterende dal en later door Lancaster County (waar de Amish en de Mennonieten wonen, maar daarover later meer) in een uur of tien terug naar huis.
We hebben zes staten ‘gescoord’ : New Jersey, Pennsylvania, Maryland, District of Columbia (de DC van Washington DC hebben we ontdekt), Virginia en West Virginia.
http://www.adamsinn.com
www.bellegrae.com
www.americanshakespearecenter.com
Groetjes!
Mar
