WWW
Waanzinnig winterwonderland!
.jpg)
Ik ga gauw met Boo naar buiten!
x
m
Laat ons alle lichten doven…
Ik kreeg het volgende bericht doorgestuurd:
Op 1 februari doen we ALLE LICHTEN UIT van 19.55 tot 20.00u !
DRINGEND : actie i.v.m. de klimaatsverandering.
Neem op 1 februari 2007 deel aan de grootste mobilisatie van de burgers i.v.m. de klimaatsverandering !
Laat ons alle lichten doven, zodat de (politieke) besluitvormers beseffen dat er iets mis is.
L’Alliance pour la Planète (groepering van milieuverenigingen) doet een oproep tot al de burgers ; “gun de planeet 5 minuten rust” :
iedereen wordt verzocht alle lichten te doven op 1 februari as, van 19u55 tot 20.00u.
Het gaat er niet om enkel die dag gedurende 5 minuten energie te besparen, maar wel om de aandacht van de Burgers, de media en tevens de politiek besluitvormers te vestigen op de energieverspilling en op de noodzaak om dringend iets te ondernemen !
Gedurende 5 minuutjes zal de planeet kunnen uitrusten : dat duurt echt niet lang en het kost niets.
Het zal de politici en kandidaten voor de parlementaire verkiezingen van juni 2007 duidelijk maken dat de klimaatverandering een onderwerp uitmaakt dat weegt in het politieke debat.
En waarom op 1 februari 2007? Omdat die dag in Parijs het nieuwe rapport van de klimatologische experten van de Verenigde Naties uitkomt.
En dat gebeurt bij onze buren; wij kunnen dus onmogelijk deze kans laten voorbijgaan en moeten bijgevolg de schijnwerpers richten op de dringende aard van ’s werelds klimatologische situatie.
Als we allen deelnemen zal deze actie werkelijk een mediatieke én politieke invloed hebben, en dit enkele maanden vóór de verkiezingen !
Laat dit bericht zoveel mogelijk circuleren, stuur het zoveel mogelijk door, ook naar lokale politici; vermeldt het in Newsletters, op je site…….
Bij deze!
x
m
Bij óns is het ijs al dik genoeg…
.jpg)
Langs de Columbian trail kraakten de bomen vanmorgen en weggedoken onder mijn muts en in mijn dikke fleecejack herinner ik me hoe godvergeten koud ik het altijd had, als we gingen schaatsen in de polder of op de tankval. Je vingers vroren van je handen, als je alweer je schaatsen beter moest vastbinden. Ik kan de gekleurde veters van de houten doorlopers nog voelen: stijf, nat en koud, vol klontjes ijs. En mijn tenen! Eerst voelde ik ze niet meer, daarna kwam de pijn en dan tot slot als een soort beloning de prettigere tintelingen!
En niks geen fleece of Goretex: kranten en vuilniszakken onder je trui! (Haha, nou voel ik me écht vijftig+!).
Gek: dat de temperatuur onder nul daalt heeft hier een heel ander effect dan in Nederland. Alles en iedereen leeft gewoon door, alsof er niets aan de hand is. Beetje klagen over de kou, da’ts al! (Misschien zouden ze eens moeten gaan werken met graden Celsius in plaats van Fahrenheit: -7 klinkt toch heel wat spannender dan 19.4)
In Nederland slaat er dan altijd een collectieve opwinding door ons heen: het vriest!!!
Hoelang, hoe hard? Is het ijs al dik genoeg? Mam, waar zijn mijn schaatsen? En dat gevoel is diep verankerd in onze cultuur. Die opwinding blijft, zelfs hier, zelfs nu ik eigenlijk nooit meer schaats…
IS ER AL NIEUWS UIT FRIESLAND ???
Een koud kusje,
m
Sneeuw!
We hoorden laatst het verhaal over een Nederlander, hier ergens in de buurt, die rustig naar bed ging, en de volgende ochtend zijn huis niet meer uit kon, omdat de sneeuw tot zijn dakrand stond. Na enkele dagen (vast wel vrolijk) op bier geleefd te hebben, heeft hij een tunneltje naar het huis van de buurvrouw gegraven en is zo de winterwereld weer in gewandeld. We dachten weemoedig terug aan de winter van 1963 in Nederland, bevroren kusten, Ard en Keesie, en elfstedentochten, …
Afijn, je begrijpt dat we hoge sneeuwverwachtingen hadden. 
Gisteren was eindelijk zover:
)
)
)
)
Opwinding was groot, toch zeker wel 5 centimeter! Andere route naar m’n werk genomen, deed er 50 minuten over in plaats van 13 (collega had de normale route genomen, 12 minuten, ‘er was niemand op de weg’).
Dramatische verhalen van collega’s over ‘black eyes on the road’, opgevroren stukken weg. M’n baas had een auto in een ravijn zien glijden, maar dat was gelukkig maar een paar meter diep…
Eindelijk winter!
Gr.
N
Het gewone leven
Alle drukte achter de rug en dan weer een weekje aan het werk. Uitgevloerd op vrijdagavond, maar we hadden een dineetje, ter ere van jarige vriend Langdon. Daarna gelukkig een extra lang weekend, want maandag is het dr. Martin Luther King Day! Niet dat je daar heel veel van merken zal, want er zijn geen grote parades in de straten, slechts bescheiden radio- en tv-programma’s en een enkele bijeenkomst.
Vandaag weer het ‘gewone’ weekend ritme opgepakt: even lekker naar NYC. Vijftig minuten rijden, Holland tunnel door, parkeren in Soho, en even de stad snuiven. Mooie winkels, fijne straten, een leuk restaurantje, en ten slotte een indrukwekkende film: God grew tired of us (http://www.godgrewtiredofus.com/). Over ‘the lost boys’ van het grootste land van Afrika, Sudan. Het is een documentaire over jongens, die als gevolg van de burgeroorlog in Sudan op de vlucht slaan, eerst 1000km (!) lopen naar Ethiopië, een paar jaar later naar Kenia. In de film worden enkele van hen gevolgd als ze uiteindelijk naar de USA mogen vertrekken. Je ziet hoe ze worstelen met de nieuwe wereld, hoe ze zich proberen aan te passen, hoe ze terug verlangen naar hun moederland, en uiteindelijk in staat zijn zich min of meer normaal te leven. Indrukwekkend, schrijnend (wat te denken van een jongen van 13 die met 1200 andere jongetjes op pad moet om te vluchten, en moet leren hoe te begraven na overlijden…), en ook ontroerend.
Groetjes,
MarNar
