Jeff is terug. Gisteravond heeft hij bij ons gegeten. Jeff is onze ‘landlord’, de eigenaar van het huis. Een pezige man van een jaar of veertig, met krullen en helblauwe ogen. Dit keer heeft hij zijn hond bij zich: Juno, een manke poolhond (net geopereerd), met nog ‘heller’ blauwe ogen. Juno kwam binnen wandelen en ging midden in de kamer op het kleed liggen. Zo, hier hoor ik thuis. En dat is natuurlijk ook wel een beetje zo, ze is hier opgegroeid.
Jeff is landschapsarchitect en verantwoordelijk voor de bijzonder tuin en de nep-ruine, hij bezit (bezat?) ook een kwekerij in Pennsylvania en is de maker van de ijzeren gedrochten (beelden) in de tuin en van de behoorlijk mooie houten sculpturen. Hij woont met zijn Canadese vrouw nu in Montana, in de bergen (waar ze goed kunnen trainen) en hij kwam de 2000 kilometers (of miles?) hier naar toe gereden in zijn Porsche.
Zijn vrouw komt 20 oktober hier ook naar toe en we zullen het uitstekend samen kunnen vinden, zegt hij. Ze is bewegingsfysiologe, geeft veel les in Frankrijk (?) en ze haat het wonen in Amerika. “We’ll probably end up living in France.”, zegt Jeff.
Hij en zijn vrouw hebben elkaar ontmoet in Alaska, waar ze beiden meededen aan een race: fietsen over een spoor voor slede-honden.
En drie weken geleden hebben ze samen gerend rond de Mont Blanc: een loop van 100 miles, zo’n dertig uur berg op berg af. Je moet er maar zin in hebben.
 

Dennis is de andere buurman. Een vrolijke Ier van ergens in de zestig, die iedere keer roept dat we eens samen een wijntje moeten drinken op zijn ‘deck’. Ik heb zijn vrouw nog nooit gezien. Wel zijn dochter (of kleindochter?): een geestelijk gehandicapt meisje van een jaar of zestien.
De afgelopen twee weekenden stonden er bordjes op de hoek van de weg en voor ons huis, met een pijl naar het zijne. Artshow stond erop, en verderop stond: Parking Artshow, met een pijl naar het grasveld bij zijn huis.
Hij blijkt een galerie te hebben, die een paar keer per jaar open is. Plaatselijke schilders en wat sieraden. We moesten vooral komen kijken, er zou wijn zijn zondagmiddag.
Het liep geen storm. We hebben gekeken, een hangertje gekocht, maar geen wijntje met hem gedronken: hij moest naar een openluchtconcert van erg oude rock en roll muzikanten (waaronder Chuck Berry).
Er werden ‘scattered thunderstorms’ verwacht. We hebben niet gehoord of het concert verregend is…
 

Nard heeft zich laatst ook even voorgesteld aan de overburen, toen die buiten zaten. Een wat ‘grumpy’ oud stel. Toen ze hier kwamen wonen was de weg nog een simpele ‘dirtroad’ en ze haten al het verkeer.
Het is Jeff nooit gelukt om wat meer contact met ze te krijgen.