Inmiddels ben ik weer thuis. Thuis…dat was bijzonder: terugvliegen naar de US en écht het gevoel hebben van thuis komen. Ons éigen dorp, ons huisje, de mensen (de mevrouw van de bloemenwinkel, de cassiere van de A&P en ik moest meteen zaterdagmorgen Marta en Langdon al bellen om me te redden, ik stond weer eens met een lege accu in het dorp en moest dringend naar het vliegveld om Jacqui en Christian op te halen) en vooral ook een dolgelukkige Boo weer uit de kennel halen!

Donderdag, de laatste dag in Mexico moest ik kiezen: of naar het Museo de Arte Moderne en het Museo de Arqueológico, of weer een tour nemen en naar de Pyramides van Zon en de Maan en de tempels van Tlaloc en Quetzatcoatl, de overblijfselen van de stad Teotihuacán. Besloot toch maar te kiezen voor ‘the real thing’ en dus zat ik weer in een bus met een ‘groepie’. Dit keer weer een grappig divers gezeldschap: een Mexicaanse chauffeur en een lerares geschiedenis (de gids), drie Nederlandse KLM stewardessen en een vriendje, een Amerikaans stel uit Santa Fe en een jongen uit Brazilie. Wonderlijk: de Braziliaanse jongen droeg ongeveer dezelfde kleren als onze zonen, van dezelfde merken…over globalisering gesproken!

Nu reden we naar het noorden de stad uit, (dat deel leek íetsje minder arm) en een klein stukje door de bergen. Een mooi ritje. Een prachtige heldere zonnige dag, niet te heet dankzij een windje en een bijzonder gevoel daar over die Calzada de los Muertos (weg van de doden) te lopen langs de resten van de tempels en de piramides. Anders dan de Egyptenaren bouwden de Azteken hun piramides om de goden te eren en te offeren (de sterkste jonge mannen!) en niet om hun koningen te begraven.

Foto’s volgen!

Het is inmiddels zondag. Jacqui en Christian zijn net naar de stad getrokken en ik ga straks Nard ophalen. Die moest helaas wat langer blijven…