Dinsdag. Ik doe één van de tours die hier vanuit het hotel vertrekken, want ik wil graag wat van ‘het achterland’ zien.
Een groot deel van de dag breng ik dus door op de achterbank van een busje met Maud en Lars, een stel uit Zweden, die in bij hun dochter logeren in Polanco (de wijk van het hotel). Goed gezeldschap! (tack, Maud&Lars)
Andere deelnemers: een dame uit Canada (Quebec), één uit Israel en drie dertigers uit Queens, NY. En een gids natuurlijk: George (spreek uit: gee-orgee): een sloffende slissende dertiger, weer een hele lieve Mexicaan.
Off we go, op weg naar het stadje Puebla. Het valt niet mee om de stad uit te komen: wat een verkeer en wat een gekkenhuis! Naarmate we verder naar de rand van de stad rijden wordt het steeds armoediger, de ’suburbs’ zijn triest en even buiten de stad wordt ik er stil van: een soort dorpen van grauwe blokvormige huisjes, gebouwd van cement en steen, soms half af, bedekt met golfplaat of zeil. De straten zijn ongeplaveid. Wat een onvoorstelbare armoede…

We rijden over de tolweg, door de bergen, langs de nog actieve vulkaan Popocatépetl (nauwelijks gezien:in de wolken, maar natuurlijk uuuuren het liedje van Annie M.G. in mijn hoofd).
Onderweg gezien: een prachtige kleurrijke kerk in een zeer Mexicaans dorp, de grootste pyramide (afgedekt met aarde door de Spanjaarden, die alle sporen van de oorspronkelijke bewoners wilden uitwissenen) en die ernu uit zag als een flinke heuvel. Op de top bouwden ze een kerk. Ik heb uit een soort posthume solidariteit met de Azteken, de kerk maar overgeslagen (en omdat het nogal een end klimmen was :), we zaten op 3000 meter en de hoogte doet wel wat met je vermogen tot zuurstof opnemen).

Daarna het stadje Puebla: leuk stadje, een veel te toeristische lunch, een bezoek aan een keramiekfabriekje, een markt en weer twee kerken…meer dan genoeg!

Ik heb weer bergen prachtige foto’s en een hoofd vol indrukken. Ben ook vooral me eens héél bewust geworden van de rijkdom van de werteld waarin ik leef. En hoe groot de verschillen zijn.
Helaas lukt het nog even niet om wat foto’s op de site te krijgen.)

Van de pillen tegen wagenziekte word ik op de terugweg weer heel erg slaperig! Beetje kijken en foto’s maken, beetje suffen en babbelen,, acht uur weer thuis.
x
m