Vandaag ging de wekker om zes uur. Nard moest op, want om zeven uur vertrok het busje naar de fabriek. Nu is het inmiddels bijna negen uur en er zijn wat stevige problemen, dus hij is nog steeds aan het werk. Arme jongen…en ik maar pierewaaien…
Vandaag de stad weer in. De musea zijn op maandag dicht, dus ik heb verschillende wijken (colonias) afgestruind.
De stad heeft een reputatie: taxi-berovingen en grote en ‘kleine’ (express)kidnapping. De kleine voeren je naar een geldautomaat, waar je gedwongen wordt geld op te nemen. Maar het schijnt wat beter te gaan, op bijna iedere straathoek zie je politie, maar zo’n stad beveiligen, waar ook zoveel armoede is, dat valt niet mee.
In de morgen loop ik de wijk Polanco in, achter ons hotel. Het is een betrekkelijk dure wijk. Mooie huizen, een universiteit, een park, winkelstraten en een ‘overload’ aan restaurants.
Lunch en koffie bij de Starbucks: hoe origineel kun je zijn!
In de middag neem ik de metro naar de wijk Condesa. De metro is ruim, schoon en overzichtelijk. Een heel verschil met New York! En waar je in Manhattan opgaat in een culturele potpouri ben ik hier bijna de enige zonder bruine ogen! Er wordt je aangeraden er niet uit te zien als een tourist: onmogelijk! Iedereen is Mexicaans. En dat is een leuke ervaring!
Op sommige lijnen zijn er verkopers die luidkeels hun waar aanbevelen en het wordt goed verkocht: superlijm, scheermesjes, pakjes kauwgum en telefoonkaarten.
Boven de grond maak ik weer ladingen foto’s: vooral de eettentjes op straat (talrijker waar de metrostations zijn) en bijzondere huizen. Apart: in sommige straten is de bebouwing afwisselend chic en armoedig. Een stad in ontwikkeling.
Ik loop door Condesa naar Roma, waar ik Jorgo ontmoet: een leuke, jonge Mexicaan afkomstig uit het noorden, die hier woont en studeert (Mexico is het land met de meeste universiteiten). Hij komt duidelijk net van de ‘gym’ en we kletsen een tijdje terwijl we samen doorslenteren, hij naar zijn appartement op het Plaza Rio de Janeiro en ik naar de metro.
Hij vertelt dat hij binnenkort naar Montréal verhuist (daar was ik een paar maanden terug) en dat hij vorig jaar in Edinborough was (daar was ik drie jaar geleden). De wereld is klein 
Hij zegt: “Be careful, ik wil je niet bang maken, maar er is zóveel misdaad in deze stad.” Ik zeg dat ik dacht dat het beter ging, dat je op iederer straat hoek politie ziet en hij schampert: “Politie! Niet veel beter. It may sound unbelievable, but they assaulted me… It’s so sad, my country…”
We nemen met een hartelijke handdruk afscheid.
Vanavond loop ik Polanco in om ergens wat te gaan eten, maar ik voel me nu toch niet zo prettig, alleen in het donker. (Hey Jorgo, bedankt!) Dan maar de roomservice. Een uitkomst!
Wordt weer vervolgd,
x
m
