Tweede paasdag. O nee. Dat bestaat niet. Hier doen ze Kerst en Pasen heel efficient in één dag. En Hemelvaartsdag of Pinksteren? Mooi niet!
Dus: een gewone maandag: Nard naar zijn werk, ik het Teetertown Ravine door met Boo en daarna naar Summit voor mijn les van lievelingsjuf Ronjona bij het wereldwijd bekende taleninstituut Berlitz. Daar zitten we samen twee-en-een-half uur in een armoedig hok, zonder ramen, met een kop slechte koffie en soms met één van Ronjona’s (of Dia’s) heerlijke baksels: chocoladecake, Indiase ‘kroketten’… . Haar dochter Dia is een prachtig meid, die tijdelijk daar ook Engels doceert, tot ze aan haar studie Sociale Geneeskunde kan beginnen.
Het is altijd goed met Ronjona. We houden van elkaar. En we duiken samen in allerlei artikelen uit de New York - of Financial Times, bespreken de grote wereldproblemen en lezen gedichten (dit maal van de Metaphysical Poets uit de 17e eeuw, ooit van gehoord?). Ronjona voorziet me ook regelmatig van films uit India (geen Bollywood), die zonder uitzondering verdrieteriger zijn dan de Griekse tragedies. En tussendoor leer ik vanzelf af een toe een nieuw woord of een uitdrukking of de Amerikaanse uitspraak. (Zeg niet: ‘better’, maar: ‘bedder’).
Ronjona en Dia zijn net weer terug van 3 maanden Calcutta, waar ze nog een huis bezitten, en in die tijd had ik verschillende andere docenten. Zoals daar is Jack: de liefste en tevens lelijkste man, die ik ooit heb ontmoet en waar ik altijd enorm van moest zuchten: zo traag. Dan Leigh, bloednerveus, helemaal verliefd op Boo, minimaal 50 kilo te zwaar en Clinton-haatster. Wist niet dat dat bestond. Jane: een echte Amerikaanse. Ze liet me alle foto’s van haar reis naar de zuidpool zien. Nick: een gepensioneerde topman uit het bedrijfsleven, die alles van de Amerikaanse - en de wereldgeschiedenis wist. En ook de op deze site inmiddels bekende William, een European-style onderwijzer, die een tijd een eigen talen-instituut had in Tsjechie en met wie ik altijd enorm veel pret had en die ik echt mis. (Inmiddels weg bij Berlitz om weer voor zichzelf te beginnen.)
En niet te vergeten Anna. De Duitse assistente (never say: secretaresse, dat mag niet meer in de U.S.) en receptioniste. Een geweldig leuk gek ‘wijf’ met een prachtig accent.
(De meeste namen zijn veranderd.)
Verder ontmoet ik daar in de wandelgangen een bonte stoet van studenten. Uit alle delen van de wereld. Dat levert vaak leuke gesprekken op!
Verder heb ik sinds kort ook een virtuele teacher op vrijdag. Via het net, dus. Zijn naam is Danny en hij geeft me het gevoel dat ik in een klasje zit. Leert me allerlei dingen die ik al weet. Stop ik weer gauw mee!
Na de les rijdt ik terug over Rt 78 (zeg maar: de A9 van New Jersey) en neem even een afslag om wat boodschappen te doen bij de Wegmans (een soort superdeluxe, supergrote Albert Heijn). Daar koop ik, naast allerlei onnut verleidelijks, ook een paar échte (re-usable) boodschappentassen. De jongen bij de kassa, gewend aan het inpakken van enorme hoeveelheden plastic tasjes, zegt bloedserieus:
“I’m só excited. This is for me the first time I use these kind of bags!”
Hij straalt helemaal. I made his day.
x
m
