Net kwam Jeff vertellen, dat er vanmorgen om half zeven een beer door onze tuin liep. Hij bleef vlak voor zijn grote raam staan en keek hem aan.
Een zwarte beer van ruim een meter hoog.
Wow! We willen hem ook zien!
x
m
Wat denken jullie: welke verslaving zou erger zijn, aan Marlborough light of aan suikervrije popsicles en de (al oude) tv-serie Judging Amy?
Jeff is terug. Gisteravond heeft hij bij ons gegeten. Jeff is onze ‘landlord’, de eigenaar van het huis. Een pezige man van een jaar of veertig, met krullen en helblauwe ogen. Dit keer heeft hij zijn hond bij zich: Juno, een manke poolhond (net geopereerd), met nog ‘heller’ blauwe ogen. Juno kwam binnen wandelen en ging midden in de kamer op het kleed liggen. Zo, hier hoor ik thuis. En dat is natuurlijk ook wel een beetje zo, ze is hier opgegroeid.
Jeff is landschapsarchitect en verantwoordelijk voor de bijzonder tuin en de nep-ruine, hij bezit (bezat?) ook een kwekerij in Pennsylvania en is de maker van de ijzeren gedrochten (beelden) in de tuin en van de behoorlijk mooie houten sculpturen. Hij woont met zijn Canadese vrouw nu in Montana, in de bergen (waar ze goed kunnen trainen) en hij kwam de 2000 kilometers (of miles?) hier naar toe gereden in zijn Porsche.
Zijn vrouw komt 20 oktober hier ook naar toe en we zullen het uitstekend samen kunnen vinden, zegt hij. Ze is bewegingsfysiologe, geeft veel les in Frankrijk (?) en ze haat het wonen in Amerika. “We’ll probably end up living in France.”, zegt Jeff.
Hij en zijn vrouw hebben elkaar ontmoet in Alaska, waar ze beiden meededen aan een race: fietsen over een spoor voor slede-honden.
En drie weken geleden hebben ze samen gerend rond de Mont Blanc: een loop van 100 miles, zo’n dertig uur berg op berg af. Je moet er maar zin in hebben.
Dennis is de andere buurman. Een vrolijke Ier van ergens in de zestig, die iedere keer roept dat we eens samen een wijntje moeten drinken op zijn ‘deck’. Ik heb zijn vrouw nog nooit gezien. Wel zijn dochter (of kleindochter?): een geestelijk gehandicapt meisje van een jaar of zestien.
De afgelopen twee weekenden stonden er bordjes op de hoek van de weg en voor ons huis, met een pijl naar het zijne. Artshow stond erop, en verderop stond: Parking Artshow, met een pijl naar het grasveld bij zijn huis.
Hij blijkt een galerie te hebben, die een paar keer per jaar open is. Plaatselijke schilders en wat sieraden. We moesten vooral komen kijken, er zou wijn zijn zondagmiddag.
Het liep geen storm. We hebben gekeken, een hangertje gekocht, maar geen wijntje met hem gedronken: hij moest naar een openluchtconcert van erg oude rock en roll muzikanten (waaronder Chuck Berry).
Er werden ‘scattered thunderstorms’ verwacht. We hebben niet gehoord of het concert verregend is…
Nard heeft zich laatst ook even voorgesteld aan de overburen, toen die buiten zaten. Een wat ‘grumpy’ oud stel. Toen ze hier kwamen wonen was de weg nog een simpele ‘dirtroad’ en ze haten al het verkeer.
Het is Jeff nooit gelukt om wat meer contact met ze te krijgen.
Nou nee. Eigenlijk was die er niet. Maar ik krijg het liedje niet meer uit mijn hoofd (al op een stekedoorntje, dindondeine…).
Vanmorgen om acht uur slenterde ik met Boo wat door de tuin, door het natte, pasgemaaide gras, langs het vijvertje, over het bruggetje en langs het bos en via de stapstenen over het riviertje weer terug. Onderweg heb ik zeker tien verschillende soorten vogels gehoord en gezien. Vandaar dat Witte-vogeltjes-lied in mijn hoofd. Ik ken weinig vogels bij naam. Er was een knalrode. Iets van twee bonte spechten. Een hele vlucht mini-vogeltjes. En nog veel meer. Zoveel soorten zijn er in de Randstad niet meer. En leuk dat ik ze hier zie. Als ik door Beeckensteijn liep, hoorde ik ze eigenlijk alleen maar. Blijven de Nederlandse vogels uit de buurt van mensen?
m
Mooi woord, hè? Betekent: ‘van alles en nog wat’.
Van Dale zegt:
mis·cel·la·ne·ous [’misf’leinifs] (bijvoeglijk naamwoord; bijwoord:
miscellaneously; afleiding: miscellaneousness)
1
gemengd
verscheiden, gevarieerd, divers, allerlei
2
veelzijdig
Langzamerhand begint het buiten een kleine beetje te verkleuren. Je kunt nu al zien aankomen hoe mooi het hier straks zal zijn, als de herfstkleuren op zijn uitbundigst zijn. De temperatuur is nog heerlijk, zo rond en in de twintig graden en de laatste dagen waren zonnig en droog. Ik heb verschillende pompoenen en oranje chrisanten bij het huis gezet, das nog niks, want de winkels staan vol met Halloween-spul: heksen, spoken, lichtjes etc.. Ik weet nog van vorig jaar dat de meeste huizen er vol mee komen te staan.
Ook zijn er volop kostuums te krijgen: skeletten en griezels, maar ook vrolijkere pakjes, zowel voor kinderen (ze gaan verkleed langs de huizen en roepen “trick or treat” om snoep te krijgen), als voor honden (!), als voor volwassenen die halloweenfeestjes bezoeken. Maar ja, wij zijn nuchtere Europeanen en halloween is niet ‘ons’ feest, dus we gaan Boo (een veel gezien woord rond Halloween) niet in een tovenaarspakje laten lopen of als koe verkleden en ik houd het maar bij een paar pompoenen. Veel kinderen zullen er trouwens in onze straat niet komen, de huizen staan te ver van elkaar en ik weet uit ervaring (Sint Maarten) dat je dan als kind dom en inefficient bezig bent…).
http://www.halloweencostumes4u.com/petcost.html
http://www.halloween-europe.tmfweb.nl/
Onze Engelse lessen zijn begonnen.(We mogen van Merck ieder tweehonderd uur les volgen). We rijden daarvoor naar Summit (drie kwartier ongeveer) naar het Berlitz ‘taleninstituut’. (www.berlitz.com). Ik heb les op maandag van 11.15 tot 13.30 en op woensdagavond van 6.45 tot 9.00. Op woensdagavond gaan we samen. Ik pik Nard op bij Merck (zijn auto halen we dan op de terugweg weer op), we eten al rijdend even wat fastfood (salad van de King’s bijvoorbeeld, een luxe supermarkt, of een chicken-wrap van de Rambo-slager uit ons dorp) en gaan bij Berlitz ieder naar ons eigen kamertje met ieder onze eigen privé-docente: twee leuke vrouwen van ongeveer onze leeftijd. (hoewel ik dat tegenwoordig moeilijk kan schatten, zeker als ze van een andere cultuur zijn)
Drie keer tijdens de les gaat er een bel, dan is het vijf minuten pauze. Dan kleppen we, met z’n allen (juffen, coordinatrice, soms andere Merck collega, Nard en ik) wat op de gang met een bak koffie of een piepschuimen bekertje water.
Ze zeggen dat mensen zoals wij een uitdaging voor ze zijn: we spreken de taal natuurlijk al behoorlijk, dus het is wat zoeken naar wat ze ons kunnen bieden. Maar eerlijk gezegd is alles goed: iets lezen, een goed gesprek, waarbij iemand je fouten en je uitspraak verbetert en je wat nieuwe woorden en uitdrukkingen leert is uitstekend! (Of in Nards geval: je de staten en hoofdsteden van de US uit je hoofd laat leren. Gna, gna.) Nard heeft meestal les van Gail. Ze is overdag advocaat en doet dit erbij voor de lol (zegt ze) en ik vaak van Ronjona, afgestudeerd psychologe (nooit iets mee gedaan, eerst kinderen gekregen en opgevoed en deze baan is fijn flexibel).
(Tijdens de boodschappen net kreeg ik een smsje van Jasper. Hij is met Pieter in Paradiso bij een optreden van Badly Drawn Boy.Ik ben jaloers!)
Gisteren bracht Ronjona een paginagroot artikel mee uit de Financial Times over de veranderingen in Nederland na de moord op Pim Fortuijn en Theo van Gogh. Wonderlijk om hier in het Engels te lezen over de geschiedenis en de huidige situatie van ons land, over hoeveel eeuwen lang het vredig en tolerant was, over hoe het na de tweede wereldoorlog bestuurd werd door ’saaie technocraten’, over de eerste gastarbeiders, de inmiddels enorme bevolkingsdichtheid, over het populisme van Fortuyn en hoe hij de ‘gewone man’ achter zich kreeg. Over de film van Ayaan Hirshi Ali en Theo van Gogh. Over de grote schok van de moord en de bedreigingen. Over hoe, wat ooit politiek incorrect was, nu verschenen is op de politieke agenda’s van vooral mensen als Wilders en Rita Verdonk (Iron Rita). Over de val van het kabinet…
En met dank aan Jasper is hier de link naar het artikel: http://www.ft.com/cms/s/0dea153e-333b-11db-981f-0000779e2340.html
Het is trouwens leuk om te weten dat de Nederlanders aan de basis staan van de de tolerante, multiculturele samenleving van New York City:
“…The Dutch Colony predated the ‘original’ thirteen colonies, yet it seems strikingly familiar. Its capital was multi-ethnic, and its citizens valued free trade, individual rights end religeous liberty. Their champion was a progressive young lawyer named Adriaen van der Donck, who emerges in these pages as a forgotten American patriot and whose clshes with Peter Stuyvesant, the colony’s autocratic director, laid the foundation for New York City and helped shape American Culture.” Uit: The Island at the center of de world van Russell Shorto.
x
m
|
