Archief voor augustus 2006
30 augustus 2006 om 20:08 · in categorie Algemeen
Uit Van Dale (E-N):
pour1 [pc:r, pcr] (telbaar en niet-telbaar zelfstandig naamwoord)
1
stortbui
stortregen
2
stroom
3
gietsel
het gieten (van gesmolten ijzer in een vorm)
pour2 (onovergankelijk werkwoord)
1
stromen
(rijkelijk) vloeien (ook figuurlijk)
context
2
stortregenen
gieten
context
3
(informeel) (thee / koffie) inschenken
context
¶ idioom
zie ook pour out
¶ spreekwoord(en)
it never rains but it pours
een ongeluk komt zelden alleen
Nou ja, dat het maar duidelijk is: er zijn de afgelopen dagen bakken vol regen gevallen. Beetje drenzen of miezeren kennen ze hier niet, nee in Amerika gaat alles groots: machtige stromen.
Suzanne, de manager van de sportschool woont aan de Delaware en haar huis is net weer hersteld van de derde overstroming in twee jaar, nu staat het water weer behoorlijk hoog en is er afgelopen nacht al een ‘floodwatch’ ingesteld. Zal je gebeuren, net alles weer staan schilderen en dan weer opnieuw kunnen beginnen, wéér maandenlang je huis uit! En wie wil zo’n huis op zo’n kwetsbare plek nou kopen van je?
Wij zitten hoog en droog zo op de Hill van de East Hill road, hoewel de tuin behoorlijk zompig is.
Gisteravond ook onze eerste blackout (stroomuitval) meegemaakt. ‘t Was maar een half uurtje en we hebben de zaklantaarns en kaarsen klaarliggen. Alle kabels hangen hier boven de grond en zijn dus kwetsbaar. NewJersey is een behoorlijk beboste staat en het barst dus van de bomen, die allemaal tegen de kabels kunnen gaan leunen of erop kunnen vallen of hun takken erop kunnen laten vallen, etc.. Elke dag kom je langs de wegen dan ook hoogwerkers tegen in hun strijd tegen al te agressieve takkenbossen. Altijd begeleid door twee mannen met borden: ’slow’ en ’stop’ om het verkeer te regelen. Toffe baan. Beetje langs de weg met je bordje draaien en vriendelijk kijken. Maar niet heus.
Het barst hier trouwens van de slechtbetaalde, voor ons nogal overbodig lijkende banen waar je niets voor hoeft te kunnen of te weten, zoals ‘greeter’ in een winkel: bij de deur staan, glimlachen tegen een ieder die langskomt en vragen “How are you today?”
Net gelezen:
‘Nickel and Dimed’ van Barbara Ehrenreich, een schrijfster, die een aantal jaren probeert hoe het is om te leven aan de ‘onderkant’ van de Amerikaanse samenleving. Ze probeert rond te komen van de magere verdienste van de ‘no-skills-jobs’. Bedienen in goedkope restaurants, sales-person bij de Wal-mart, hotelkamers schoonmaken etc.
Wat blijkt: er valt niet te leven van dit soort banen. Veel mensen hebben meer dan één zo’n job om rond te komen en wonen in goedkope motels (met meerdere mensen in één kamer), in trailers of zelfs in hun auto, vaak op goedkoop fast-food en zonder ziektekostenverzekering.
Dagelijks keihard werken in lichamelijk zware, vaak geestdodende banen en dan nóg niet rond kunnen komen. Dat mág toch niet voorkomen? Iedereen die zijn bijdrage volop levert in deze maatschappij, moet toch voldoende inkomen kunnen krijgen, toch een redelijk goed en gezond leven kunnen lijden?
Self-made maatschappij, land van vrijheid en mogelijkheden. The American Nightmare.
De politiek zet de armoede niet erg hoog op de agenda. Levert geen stemmen op.
Voortaan zal ik in hotels een fooi achterlaten voor de schoonmakers. En zo.
x
m
26 augustus 2006 om 01:08 · in categorie Algemeen
Al weken keek ik hier naar uit: het concert van Crosby Stills Nash & Young (CSNY) in het Jones Beach Theater, New York. Legendarisch natuurlijk, CSNY: de lp ‘Déjà vu’ (mijn eerste kado-tje voor Mar, en dat 1 dag voor onze trouwdag!), met daarop ‘Our house’, ‘Teach your children’, ‘Carry on’ en ‘Almost cut my hear’. Met Maat6 waren we bezig met ‘The last whale’ en ‘Cathedral’, vocaal schitterend. Het werd een onvergetelijke avond. 3 en half uur, met 15.000 mensen ademloos. Wat een energie, en heerlijk om die nummers live te horen. Vooral de echte CSNY nummers, met z’n 4-en gespeeld en gezongen, klonken geweldig. Hoogtepunten voor mij: ‘Almost cut my hair’, ‘Ohio’, en ‘Guinnevere’. Ik krijg nog een ‘smile on the face’ als ik eraan terug denk.
Dit is wat Jasper erover schreef op zijn 22rood-weblog:
Iedereen naar Lowlands, dus ik kon niet achter blijven. Tijd voor een concert! Afgelopen woensdag zijn we naar een concert van Crosby Stills Nash & Young (CSNY) geweest in Jones Beach Theater, New York. CSNY is een legendarische rock & roll groep die onder andere een optreden op Woodstock op hun résumé heeft staan. Enkele bekende nummers zijn “Our House”, “Ohio”, “Deja Vu” en “Teach Your Children”. Ik denk dat vele van jullie deze groep niet kennen, maar duidelijk mag zijn dat dit een bijzonder concert was.
David Crosby, Stephen Stills, Graham Nash & Neill Young zijn alle vier geweldige “singer-songwriters”. Dat wil zeggen, muzikaal zijn de heren individueel alle vier al erg sterk, maar naar mijn mening wordt dit als groep naar een volgend niveau getild. De dynamiek van de (a-capella) samenzang ondersteund door de vele instrumenten die de heren bespelen zorgen voor momenten van kippenvel afgewisseld met swingende rauwe rock.
Om 8 uur werd het concert afgetrapt met “Flags of Freedom” en na een set van anderhalf uur met vele klassiekers (oa “Carry On”, “Almost Cut My Hair”, “Deja Vu”) afgewisseld met nieuwe anti-war nummers (oa “Millitary Madness”, “Living With War”, “Wounded World”) namen de 4 zestigers een pauze van 20 minuten om vervolgens nog dik anderhalf uur door te spelen! De tweede set bestond uit een akoestisch gedeelte waarin “Our House” en een aantal eigen nummers van de bandleden werden gespeeld. Het concert werd afgesloten door een rockend slotspektakel met (oa) “Ohio”, “Chicago”, “Rockin In The Free World”. CSNY heeft ruim 3 uur (35 nummers) gespeeld, iets waar vele bands nog veel van kunnen leren! Zo hoor je een concert te geven!
CSNY staan bekend om hun “hippie” reputatie: sociaal activisme, uitgesproken meningen en extreem tegen geweld & oorlog. Thema van deze tour door Noord-Amerika is “Freedom of Speech” en dat was wel duidelijk! Het ‘decor’ waren grote vlaggen van Amerika, Irak, Canada, Groot-Brittannië, Het vredesteken en een CSNY anti oorlog vlag. Enkele keren werden op de grote schermen oorlogsbeelden met de dodencijfers van Amerikaanse soldaten gedurende de Irak-oorlog getoond. Ook President Bush moest het bezuren met als hoogtepunt het meezingnummer “Let’s Impeach The President”. Op de schermen werd de volgende tekst groot vertoond en illustratief werd er een grote microfoon voor ons – het publiek – op het podium gezet:
Let’s impeach the president for lying
And leading our country into war
Abusing all the power that we gave him
And shipping all our money out the door
He’s the man who hired all the criminals
The White House shadows who hide behind closed doors
And bend the facts to fit with their new stories
Of why we have to send our men to war
Let’s impeach the president for spying
On citizens inside their own homes
Breaking every law in the country
By tapping our computers and telephones
What if Al Qaeda blew up the levees
Would New Orleans have been safer that way
Sheltered by our government’s protection
Or was someone just not home that day?
Let’s impeach the president
For hijacking our religion and using it to get elected
Dividing our country into colors
And still leaving black people neglected
Thank god he’s racking down on steroids
Since he sold his old baseball team
There’s lot of people looking at big trouble
But of course the president is clean
Thank God
Vanuit de zaal kwamen overheersend heel enthousiaste reacties, maar toch waren er enkele bezoekers die tijdens dit nummer vertrokken. Een prachtig spektakel om mee te maken! En absoluut niet onterecht natuurlijk! In dit land krijgt “freedom of speech”steeds meer waarde en wordt steeds minder een blad voor de mond gehouden. Het is goed dat bekende mensen hierin een vooraanstaande rol aannemen en de hippies van CSNY kunnen deze boodschap krachtiger dan wie dan ook overbrengen.
Ik vond het een zeer bijzondere avond. Het openlucht theater Jones Beach zorgt voor een prachtige ambiance. Het zachte weer de basis voor een geweldige sfeer. En de heren van CSNY voor een onvergetelijk concert dat alle ingrediënten bevatte: kippenvel bij de onvoorstelbaar mooie samenzang, rauwe rock, jankende gitaarsolo’s en een krachtige boodschap. Ik zeg: deze bejaarde rock & roll helden zijn nog prima in staat om een gedenkwaardig muziekspektakel voor jong en oud neer te zetten!
Jasper
Dat ‘bejaarde’ bleek overigens nergens uit, praatjesmaker! 
Gr.
N.
21 augustus 2006 om 00:08 · in categorie Algemeen
Het is een weekend van ‘nine eleven’ geworden. Vrijdag avond naar de film ‘World Trade Center’ geweest met z’n 3-en. Gisteren was ‘Flight 93′ op tv (ja nu al!). En vanmiddag naar een reportage gekeken over de reddingspogingen in de twee torens.
Het meest ingrijpend, gevoelsmatig, was vrijdagavond. Het is een zeer integere film, on-amerikaans bijna, feitelijk, die je vanaf het eerste moment op het puntje van je stoel laat zitten. De zaal was aangrijpend stil, het kleine slurpje van de cola was al bijna storend. Het (min of meer ware) verhaal over de redding van twee brandweerlieden wordt verteld. Je ziet ze vanaf het moment dat ze naar de torens worden gedirigeerd. Al voordat ze ook maar iets kunnen doen, stort de toren in, en raken ze bedolven. Wat volgt laat je meevoelen hoe ze vechten om te blijven leven. Ze worden uit het puin gered, als enkele van de weinigen. Het verhaal, de beelden van omgeving, de moed van de reddingswerkers, de reacties, en ook de stilte in de zaal, maakte indruk. We reden heel stil naar huis (en we raakten de weg kwijt…)
‘Flight 93′ was bijna een rapportage, een reconstructie van wat er aan boord van dat vliegtuig gebeurd is. Moet tamelijk accuraat zijn, omdat veel passagiers konden bellen, en er dus veel van binnenuit bekend is. Je zou bijna zeggen goed verhaal, met slechte afloop (het vliegtuig crasht op het moment dat de passagiers de cockpit deur rammen). Zou je zelf ook zo reageren? Aangrijpend.
De documentaire vanmiddag maakte duidelijk dat er nog veel te leren valt van de vele fouten tijdens zo’n grote brand. In de communicatie, technisch gezien, want men kreeg nauwelijks contact met de reddingswerkers in de torens. Maar ook organisatorisch, want er is tussen politie en brandweer tijdens dit soort calamiteiten geen contact (!). En terwijl de politie dus het commando krijgt om de noorder toren te verlaten (omdat al de zuider toren ingestort is en men dat dus ook verwacht bij de andere toren), dringt dit niet tot de brandweer door, en sterven er velen onnodig.
Het is over een paar weken 5 jaar geleden. Ik vond de verhalen over de hero’s in het WTC soms nogal overdreven, maar dat staat nu wel in een ander perspectief. In het hoofdkantoor van Merck, waar ik nu werk, had bijna elke collega wel een verhaal van een kennis, buurman, familielid, of man/vrouw die in het WTC zaten ten tijde van de aanslag. Dan komt het erg dichtbij, het was een enorm traumatische ervaring voor het land. Nog reageren sommige van mijn collega’s heftig op Europese reacties. Ik heb zelf wel eens een sneer gekregen van een over het algemeen vriendelijke man: ‘You guys don’t know what you are talking about until planes fly into your buildings’. Dat is wel wat erg ongenuanceerd, moeten we dan alles eerst zelf meemaken? Mag het een onsje macho minder? Toch begrijpen we de pijn, en de daaruit volgende reacties na dit weekend wel iets beter. De vele vlaggen, de trots, het samen-staan-we-sterk, uiteindelijk misschien ook wel de ‘war-against-terror’ gedachte. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar je kan het iets beter plaatsen…
Gr.
N
18 augustus 2006 om 21:08 · in categorie Algemeen
Ik ben de afgelopen 3 dagen in Boston, de hoofdstad van de Amerikaanse geschiedenis geweest. Dinsdagmorgen om 6 uur op de bus naar New York gestapt en na een korte wandeling door downtown Manhattan op Penn Station de trein naar Boston gepakt. Een 3,5 uur durende rit langs de prachtige oostkust van de VS. Lijkt lang, maar met de iPod op, boekje lezend, vliegt de rit voorbij. Voor Amerikanen zijn dit soort reistijden overigens de normaalste zaak van de wereld.
Bij aankomst in Boston heb ik een metrokaart voor 3 dagen gekocht en ben ik direct naar mijn hostel gegaan omdat ik mijn rugzak maar al te graag wilde dumpen. Deze keer geen HI hostel, want die was helaas vol. Wel één die op hostel.com het best beoordeelde hostel in Amerika was. Bij aankomst op metro station Sullivan Square moest ik de bus pakken en die reed mij door een of andere sketchy buitenwijk van Boston. Ik kreeg het gevoel dat ik ‘s nachts niet alleen door deze wijk wilde wandelen. Het hotel was ok, niet bijzonder, maar ook niet slecht. Tas gedumpt en direct de stad in gegaan. Bus terug, metro naar centrum, 35 minuten verder..
Ik ben uitgestapt op metrostation Downtown, want mijn beste Engels leerde mij dat dat het centrum moest zijn. Het weer was super: 26 graden, stralende zon. Ik kwam boven de grond bij Boston Commons – het grootste park in hartje Boston. Veel sights, veel mensen, niet verkeerd! Via verschillende wijken langs het café van de hitserie Cheers gegaan, aan de waterkant zitten lunchen en toen richting Freedom Trail. In Boston hebben ze een pad van 4,5 mile aangelegd dat je door middel van rode bakstenen in de stoep langs verschillende hoogtepunten uit de rijke geschiedenis van Boston voert. Gemeentjehuisje, kerkje hier, kerkje daar, dooie Amerikaan hier, nog meer dooie Amerikanen daar. Leuk maar erg toeristisch. Het stikt er ook van de Italianen want Freedom Trail gaat dwars door North End, de Italiaanse – overigens heel gezellige – wijk van Boston. Het pad was leuk om gezien te hebben, maar mij te massaal.
’s Avonds gegeten in Faneuil Hall, het toeristische epicentrum van Boston, wat vergelijkbaar is met Covent Garden in Londen. Druk, vol, maar wel gezellig met de verschillende straatartiesten, winkels en eettentjes. Je bent alleen en wat mensen om je heen is soms zo gek nog niet 
Niet al te laat ben ik richting mijn hostel gegaan omdat ik de wijk – met op de hoeken latino’s die zo in een bende konden zitten – nog niet helemaal vertrouwde. Om wat meer te wennen ben ik nog even een ronde door de wijk gaan lopen, biertjes gescoorde in de plaatselijke liquor en in het hostel een duffe komedie – Shallow Hall – in de gemeenschappelijke ruimte gekeken. In tegenstelling tot Washington DC, in dit hostel weinig contact met andere reizigers.
Na de goede herinneringen aan de Universiteitswijk Georgetown in Washington, ben ik dag 2 begonnen in Cambridge, de studentenwijk waar het ‘heilige’ Harvard en het Massachusetts Institute of Technology (MIT) liggen. Harvard is groot, authentiek, indrukwekkend en voelt erg als de crème de la crème van het studeren. Leuk was het ook om op Harvard Business School rond gekeken te hebben, want hier wil ik wellicht volgend jaar een summerschool gaan doen (mits ik afgestudeerd ben en een bak geld kan lenen). Studeren wordt in de States erg serieus genomen en dat voel je als je op dit soort Universiteiten rondloopt. Het sfeertje wat er hangt is apart, maar ik vind het wel wat hebben.
MIT is één van de meest vooraanstaande technische universiteiten ter wereld, vooral op het gebied van onderzoek. De architectuur van enkele gebouwen is geweldig. Vooral het gebouw in ‘Gaudi’ stijl was prachtig en erg fotogeniek. Te veel foto’s gemaakt, maar het is dan ook leuk om het allemaal zo mooi mogelijk proberen vast te leggen. Je moet wat als je alleen op reis bent hè 
Vanaf de Cambridge kant van de rivier – de Charles River Basin – had je een geweldige view over de Boston Skyline. Die heb ik ook maar even een ‘paar’ keer vastgelegd. 
Vanuit Cambridge ben ik met de metro richting de haven gegaan. Uitgestapt bij het Aquarium en omdat ik van al het lopen mijn benen wel voelde de iMax 3D bioscoop ingedoken voor een 3D film over haaien. Leuk, mooi, maar vooral lekker om even 45 minuten te zitten. Je wilt te veel doen, te veel zien en vergeet dat de hele dag lopen ook best vermoeiend is. Daarna door de jachthaven gelopen, in Waterfront park zitten kijken naar wat breakdancers en rond 9 uur – toen het compleet donker was – richting het hostel gegaan. Rozig van de dag een paar Heineken’s gedronken en in een diepe slaap gevallen.
Dag 3 ben ik ’s ochtends vroeg direct teruggegaan naar de haven. Aan de waterkant mijn bagel – waar ik inmiddels aan verslaafd ben – zitten eten en toen richting de catamaran voor een Whale Watch Trip. Een 3 uur durende walvissenjacht op zee. Heel gaaf om ook een keer in real life gezien te hebben! Verschillende soorten walvissen gespot, allemaal erg dichtbij en druk aan het eten, duiken, zwemmen. Ook hier weer druk de camera aan het werk gezet, want naast de walvissen was ook de kustlijn met de skyline vanaf de andere kant weer erg fotogeniek. Misschien heb ik wel een ver familielid uit Azië in mijn bloed?! 
Om deze vraag niet meer kracht bij te zetten, zal ik maar niet vertellen dat ik daarna naar Chinatown ben gegaan… En ook niet dat ik hier weer foto’s heb genomen..
Via de Starbucks naar Boston Commons om nog even lekker wat tijd in de zon al mensenkijkend door te brengen. En toen door het centrum – winkeltje hier, winkeltje daar – richting South Station om de Acela Express te halen. Een iets duurdere luxe trein die een stuk sneller dan de regional train is. En omdat ik de bus in New York moest halen, was dit de beste optie. Geen klachten hier. Stukje door het centrum van New York gerend om de bus te halen en binnen 1,5 uur was ik weer veilig terug in Vickery Estate, Califon, NJ. Moe van de trip, maar voldaan van alle indrukken en ervaringen. Boston is top!
Volgende berichten »
