Daan:

13 juli 2006 om 23:07 · in categorie Algemeen

Zondag 9 juli
Na een (voorlopig) laatste optreden van Maat6 (in de oude samenstelling) zondag en afscheid op Schiphol op maandag zitten we alweer in het vliegtuig. Filmpje gekeken (Ice Age 2), aflevering van wat series (Joey, Dharma&Greg, Friends, Will&Grace), Pietje lekker liggen slapen, een heerlijke vlucht. Na al veel wolken boven de oceaan hebben we naar het schijnt een heel stuk boven Canada en de US gevlogen. We kwamen vanuit het westen op Newark aanvliegen en hadden een prachtig (en iets mistig) zicht op Manhattan. Eerste wat we van Amerika zien als we weer wielen op de grond hebben is natuurlijk de IKEA. Binnen een half uur hadden we de koffers en stonden we te wachten op Boo in zijn bench. Ook hij was er snel, ongeduldig aan het piepen en waarschijnlijk erg dorstig. Buiten stonden zijn baasjes met water en een strookje groen.

Na een autoritje van niks waren we er dan: Vickery Estate. Mooier dan op de foto’s en een landgoed dat Beeckestijn doet vergeten (nou ja, bijna). Een korte rondleiding, koffie en appeltaart en toen gauw naar Tony’s om de Finale te kijken (die Zidane toch!). Na het eten een rondje gereden, rondgelopen in Clinton en even bij Merck gekeken. De jetlag valt nog mee, dus tot een uur of 11 buiten gezeten.

Maandag 10 juli
Pieter en ik worden laat wakker (9 uur zo’n beetje), de jetlag zal er dan wel af zijn na vandaag. Pap is al vertrokken naar zijn eerste werkdag, wij maken ons klaar voor de Bridgewater mall. Tegen onze gewoonte in weten we ons daar uren te vermaken, winkeltje in, passen, gadgets kijken bij Brookstone, koffie bij Starbucks, de dag vliegt om. We laten ons door Mam ophalen (ze was weer met de hond terug, de auto werd veel te warm voor ‘m) en vragen nog snel even haar mening over die ene broek en die andere polo.

Even bij de Walmart stoppen en in het dorp nog even wijn, bier en sigaretten halen. De verkoper checkt wel even of ik ouder dan 21 ben, anders mag ik het bier niet aanraken en moet mams het tillen. Ze proberen hier alles om de jeugd niet in ‘aanraking’ met drank te laten komen.

Dinsdag 11 juli
Vanmorgen vroeg weg naar Liberty Village, een soort Bataviastad (of eigenlijk is dat natuurlijk hiervan gejat, in ieder geval een namaakdorpje met Factory Outlets). Een aantal leuke winkels, maar niet echt jeugdig, toch goed geslaagd. Het was er goed heet en hoewel Boo lekker buiten kon blijven was het voor hem maar moeilijk uit te houden.

Op de terugweg had ik op de kaart een leuke weg langs de Rariton river gezien. Mooi was het zeker, het was wat jammer dat het niet lang voor onze komst overstromingen waren geweest. Na wat gevloek van Mam besloot ze dat ze echt niet verder wilde rijden en ik het maar moest gaan doen. Na af en toe stoppen en plannen over welke kuil we met welk wiel gingen kwamen we bij een stuk met veel stenen en waar gelukkig een Fly-fisher stond. Hij gaf wat tips en haalde wat stenen weg en na die ene grote steen (Krrggg, deed de bodemplaat) hadden het moeilijkste gehad. De weg was bochtig, vol gaten, maar prachtig. We bleken langs een wandelroute te hebben gereden die ze al hadden uitgezocht, maar nog niet aan toe waren gekomen. Misschien een keer overdoen, met de Four Wheel Drive of lopend met de hond?

We waren in ieder geval mooi op tijd terug voor de meubels en een relax middagje in de tuin, gooien met de rugbyball en stoeien met Boo-tje. Einde van de dag vertrokken om Pap op te halen en bij de Best Buy (kan niet misgaan, dus) een nieuwe tv te kopen. Even eten in de mall, toch weer naar American Eagle (nu ook Pieter goed geslaagd) en alvast even smullen in de Apple Store. Thuis nog even kaarten en niet te laat erin, want morgen wacht New York City op ons.

Onze foto’s zijn te zien op de nieuwe foto’s pagina!

Commentaar (1)

Zo…

12 juli 2006 om 17:07 · in categorie Algemeen

weer even rust op de Vickery Estate. Vanmorgen Daan en Pieter naar de snelbus in Clinton gebracht voor twee dagen New York City. Ze gaan lekker door de stad struinen, naar een concert van Donovan Frankenreiter (als er nog kaartjes zijn, anders een musical), slapen in een jeugdhotel ofzo en morgenmiddag of avond weer terug. Een retourtje met de snelbus kost zo’n $28 en is meer dan vijf maanden geldig. Dus je hoeft écht niet meteen dezelfde dag terug…

Daan heeft gisteren een stuk geschreven en foto’s gemaakt voor Marnar over de afgelopen dagen, maar vergeten het te plaatsen, dus dat volgt nog.

Het is heel lekker hier met de jongens en Boo. D en P hebben een rugbybal gekocht voor in de tuin en zijn tussendoor bezig een oversteekplaats te maken achterin over het riviertje. Het blijven dammenbouwers!

Nard heeft het prima naar zijn zin bij Merck hier. Komt zonnig en ontspannen thuis. Maar vermoeiend is het wél, al dat nieuwe. Gisteren heeft hij drie job-interviews voor een secretaresse gedaan en er een aangenomen, die al met pensioen was gegaan bij Merck, maar eigenlijk nog wel wilde werken. Van mij mag-ie met haar op reis!

Boo is redelijk gewend, hoewel hij ons wel overal volgt en nog niet erg rustig gaat liggen slapen. Gisteren hebben we hem voor het eerst een uurtje alleen gelaten en dat ging prima. Door zijn jetlag was hij in diepe slaap toen we tegen achten weer terugkwamen.

Net even naar Califon geweest om een besteld boek op te halen bij het boekenvrouwtje, dat Laury blijkt te heten en merkbaar blij is met een nieuw gezicht en een praatje. Ze heeft me verteld waar de bibliotheek zit (niet slim voor een boekenvrouwtje).

Daarna naar het postkantoor voor postzegels en daar een half uurtje geklept met ‘postman’ Frank, een zware, bebaarde kerel, die van alles wist te vertellen over de omgeving, hoe de butcher heet (Donny) , het bloemenvrouwtje (Peg) en de man van de lumbershop (what ever that may be, iets waar je draadbegravers kunt huren in ieder geval).

Over draadbegravers gesproken: we hebben voor Boo een onzichtbaar systeem gekocht om hem binnen de tuin te houden. Iets met 500 meter draad , een hoop witte vlaggetjes (niet zo onzichtbaar), een zendertje, een ontvanger voor aan Boo’s halsband en een trainingsdvd.  De 500 meter draad moet je ingraven met zoiets als een snitchditcher of ditchsnitcher ofzo, die je dus kunt huren bij de lumbershop.

Misschien hebben de mannen vrijdagmiddag zin en tijd om het aan te leggen. Jullie horen er nog van!

Nu ga ik even wassen en stofzuigen (jaja!). Het hele huis ligt onder het gras, want gisteren is het maaimannetje geweest!

Word nog een huisvrouwtje hier. Koekjes bakken kan ik ook heel goed!

(Heeft Piet gisteren gedaan: je koopt een rol kant en klaar deeg bij de A&P, snijdt het in plakjes en de oven doet de rest. Fluitje van een dollarcent!)

En wil weten welk boek ik gehaald heb (niet lachen!):

The easy way to stop smoking, by Allen Carr

x 

m

Commentaar (9)

Ze komen!

9 juli 2006 om 13:07 · in categorie Algemeen

Zondagmorgen, 5.30 uur

Gisteravond lagen we er al om tien uur in. Konden onze ogen niet meer open houden. Nog steeds niet omgeschakeld? Er was trouwens in de buurt wéér knalhard vuurwerk. Klonk wel leuk en Nard heeft er wéér niks van gehoord.

Vanmorgen om 5 uur zat ik klaarwakker in de tuin. Ze komen! Daan, Pieter en Boo zijn onderweg en landen straks rond half twaalf. We waren er gisteren al helemaal een beetje opgewonden van. Alsof we ze niet vorige week nog gezien hebben! Maar het is ook zo leuk om dit te kunnen delen met ze en we zijn zo benieuwd hoe ze het vinden.

En dan Boo… Hoe zal het met hem zijn, in zijn kennel in het ruim? Moet een bijzonder stressvolle ervaring voor hem zijn. Van binnen spreek ik hem toe: rustig maar, jochie, het komt wel goed.  Als hij straks op het vliegveld de jongens en ons weer ziet zal hij zijn kennel wel uittippen! Wel heerlijk om hem straks bij ons te hebben hier!

Gister een relaxed dagje. Koffie ontbijtje, kabel tv geregeld (komen ze donderdag aansluiten, nou nog een tv), even naar de zaterdagse zomermarkt in High Bridge (tien minuten verderop, home-made food en antique en curiosa). Tien kraampjes op een veldje, anderhalve man en een paardekop (of is het paardenkop, nieuwe, nieuwste spelling?) Broodje en appeltaart voor vandaag gekocht. Gaan daar vast ons zaterdagochtendritueel van maken, in plaats van boodschappen doen bij AH!

Daarna verderop langs de 513 bij ons nu al favoriete  winkel (lees: soort Stiefbeenachtige uitdragerij) twee ‘rocking chairs’ gekocht, met gratis oud-blauwe kandelaar! Zaakje wordt gerund door een leuk jong stel met een dochtertje van nog geen jaar, dat in de ‘winkel’ haar eigen hoekje heeft en waar ze razend trots op zijn!

Nu kunnen we samen schommelen in de porch. Nard met pijp en glaasje whisky, ik met een wijntje en een breiwerkje! Zien jullie het voor je?

www.boydensattic.com

Lunch thuis, beetje rommelen in huis, beetje lezen, beetje boodschappen, kopje cappucino bij Molly’s en op zoek naar een plek waar we vandaag met de jongens de finale kunnen kijken.

We vinden: een ambachtelijke slager (gesloten, maar vast een geweldig alternatief voor de taaie steaks van de A&P) en het meest schattige boekwinkeltje dat je je kunt voorstellen! Praatje met de eigenaresse, gezellig en we komen terug met een heerlijk stapeltje:

Webster’s dictionary, To Kill a Mockingbird van Harper Lee, Cannery Row van John Steinbeck (ken uw Amerikaanse klassiekers!), The Kite Runner van Khaled Hosseini (op aanraden van het boekenvrouwtje) en I’m a Stranger here Myself van Bill Bryson (een hilarisch boek van een Amerikaan die na ruim twintig jaar Engeland weer in de US komt wonen en zich verbaast!).

Met dat stapeltje en een biertje ons in de tuin genesteld, of eigenlijk: op het stenen terrasje naast de achterdeur, lekker schaduwplekje. Ons zitten vergapen aan het automatische sproeisysteem: op de meest onverwachte momenten komt er een pijpje uit de grond omhoog (help, de russen komen!), dat in cirkels dunne straaltjes water verspreidt. Een oud, maar bijzonder geavanceerd systeem. Hoe krijg je het in godsnaam voor elkaar dat de straal bij het terras steeds kleiner wordt, zodat we droog blijven?! 

Tot slot een fijn stukje tekst op de verpakking van een JarPop (pottenopener), die ik kocht bij de A&P:

“JarPop is like a little miracle!” - J.S., New Freedom, PA

“It’s just wonderfull! I’m giving one to everybody I care about.” - D.W., North Smithfield, RI

“I couldn’t live without my JarPop!” - L.L., Bridgeview, IL

Ït’s so fun to use, I’ve already opened half the jars in my kitchen!” - J.W., Shrewsbury, PA

Nog even doorbijten, J.W.!

Kus voor jullie allen!

marnar 

Commentaar (5)

Opening the porch

8 juli 2006 om 13:07 · in categorie Algemeen

Donderdagmorgen, 9.00 uur
 

Zo, na een paar uurtjes soppen en dweilen verklaar ik nu de porch voor geopend!

Het was een wat donkere, viezige, warme ruimte, maar vandaag is het vrij koel buiten en alles is schoon en de verf heeft weer de oorspronkelijke kleur terug: plafond en vloer oud-blauw en het houtwerk van wanden en kozijnen bruinig geel. Mooi!

 
Hij is ongeveer net zo groot als onze aanbouw in Driehuis. Geen openslaande deuren, maar rondom zijn er horren, je kijkt naar alle kanten vrij uit op de tuin en de weg. De weg is tijdens de spits behoorlijk lawaaiig, maar dat vind ik niet erg: het geeft me het gevoel dat ik hier niet helemaal in the middle of nowhere zit.
Er staat nu één rieten stoeltje in. Niet op gaan zitten want het is er één met een gebroken pootje, die volgende week weer retour ‘Aikia’ gaat. (Vandaar die twintig dollar korting!)
Gisteren is de huurauto voor mij niet gekomen, dus Nard is weer teruggekomen uit Philadelphia (inderdaad twee uur rijden).
We hebben inmiddels door dat veel Amerikanen heel goed zijn in het maken van afspraken, maar minder in het nakomen ervan. Maakt allemaal niet zo veel uit. Ik hoop wel dat-ie vandaag komt, dan heb ik wat meer bewegingsruimte: ik rijd, dus ik besta…
 

(Er gaat een zoemer. Ik kijk bij de voordeur, die ik altijd nog moet zoeken, net als de trap. O nee, op de voordeur zit een klopper en bij de achterdeur een bel met een klepel. Het is de droger, die meldt dat hij zijn werk gedaan heeft.)
  Gistermiddag ben ik naar het dorp gewandeld. Geen weg om lekker met Boo langs te lopen. Dat wordt uitlaten op ons eigen landgoed en als we willen wandelen kunnen we beter naar een van de State Parks rijden. Het Voorhees SP is dichtbij, een kwartiertje denk ik, dus dat is prima. Geld proberen te trekken uit de ATM, maar dat lukte niet. De meneer van de bank dacht dat er geen contact met onze bank mogelijk was, door de hevige regenval. Dan maar alles betalen met de creditcard.
Op het zelfde rijtje zit Curves, een fitness formule speciaal voor vrouwen (hebben ander spieren, toch? Iets met lange of korte spiervezels?), een soort Tupperware-beweging, die door het hele land franchise-nemers heeft. Ik loop even binnen en ontmoet de eigenares Suzanne. Voor 39 dollar per maand kan ik daar 3 keer per week sporten en als ik een tas met eten inlever voor een goed doel krijg ik 70 % korting op het inschrijfgeld. Had ik alles wat ik thuis weggegooid heb maar meegenomen! J
Gaan we doen, dus. De eerste stap op weg naar bloedmooi!
 

Commentaar (7)

Califon, New Jersey

6 juli 2006 om 14:07 · in categorie Algemeen

Maandag, reisdag
Het was een kort, rustig nachtje. Om kwart voor zeven zit alles in de auto: vier grote koffers, één kleintje, twee laptoptassen, een fototas en een rugzak. Valt mee, toch, voor twee jaar?:) We zoenen de buren: Marc, Minke, Julia en Marijke, Jelle en Joke, Carl en Ans zwaaien ons uit. Lief!
Marc zwaait met de (Nederlandse) vlag tot we de straat uit zijn. Een mooi en grappig laatste beeld. We zullen ze missen!
Op Schiphol, in de parkeergarage treffen we Jasper, Daan, Pieter, Sas en Stef, die met Bep3 (= mijn autootje) uit Haarlem zijn gekomen en de Volvo mee terug zullen nemen.
Fijn dat ze er zijn. Gisteren was het toch een bijzondere en emotionele avond met elkaar. Het doet wel een beetje pijn, dat we een periode afsluiten en lange tijd zo ver van ze zullen leven. Het ‘ouderlijk huis’ is leeg (of: staat nu wel heel erg ver weg).
Maar we realiseren ons ook dat we écht vrienden zijn en sowieso dicht bij elkaar staan, ook al moeten we een nachtje vliegen om elkaar vast te kunnen houden…
En: volgende week zondag komen Daan en Pieter al naar Califon met Boo, en Jasper zal in augustus zijn vakantie bij ons doorbrengen.
De vlucht gaat voorspoedig, we praten, kijken film, slapen een beetje. Langzamerhand  raken we weer enthousiast en opgetogen.
We landen een half uur voor de verwachtte aankomsttijd. Op Newark kunnen we overal snel door (niemand ziet gelukkig dat Nards geboortedatum niet goed op zijn visum staat) en de koffers zijn er vrijwel onmiddellijk.
We huren een lekker hoge dikke vijfdeurs auto: handig als je van alles moet halen bij Ikea.
Als we rond half twee (US tijd) bij ons huis komen zijn daar: een hert in de voortuin en Marie, de makelaar, in de keuken.
We zijn onmiddellijk weer helemaal verliefd op de Vickery Estate: dat wij hier mogen wonen: WOW!
We lopen met Marie alles na en Nard gaat naar de bank en de plaatselijke supermarkt, de A&P (wat groter nog dan AH en bijna altijd open!) voor flessen water en cola en een broodje.
We hebben hier water uit eigen bron, maar zolang de testresultaten nog niet binnen zijn wordt ons afgeraden het te drinken, hoewel het heerlijk smaakt, heel wat beter dan het chloorwater dat hier meestal uit de kranen komt.
En nu maar wachten op de vrachtwagen van Churchill, het meubelverhuurbedrijf dat onze bedden, kitchenpackage en bath- and bedpackages tussen één en drie uur komt brengen.
Een Jaguar stopt voor het huis bij de postboxes. De buurman, Dennis Murphy, komt zich voorstellen en melden dat hij morgen voor zes weken naar Europa vertrekt (waarvan vier weken in Ierland. Verbaast ons niks.), dat er Fransen in zijn huis komen en we bij zijn terugkomst maar samen wine moeten drinken. Hoera, we hebben weer buren!
Vier uur later, we wachten nog steeds: we besluiten naar een hotel te gaan en hangen een briefje op voor Churchill. In het dorp bellen we Dolores en horen dat de vrachtwagen toch nog komt, maar het kan wel half acht worden.
We doen nog wat inkopen en dan maar weer wachten. Enigszins uitgeput zitten we met een biertje(Yuengling, lekker!) op het stoepje bij de voordeur (in Nederland is het al nacht) en maar weer wachten.
Uiteindelijk gaat Nard om half tien (het is al donker, veel vroeger dan in Nederland) weer naar het dorp om Dolores te bellen en als hij net weg is, komen ze, ook uitgeput. De vrachtwagen was te hoog voor de brug en ze hebben zich een slag in de rondte gereden om hier te komen.
Er is een hoop verwarring over de bedden, over queen- en kingsize en onze matrassen blijken te kort voor de boxsprings. Gelukkig zijn de twee queensize bedden voor de ‘gastenkamer’ wel goed, dus we kunnen pitten!
Natuurlijk zijn we dan weer klaarwakker en storten ons op de geleverde pakketten: ’t lijkt wel Sinterklaasavond.
Om een uur of elf gaan we eindelijk slapen. Ieder in een koninginne-bed en bijzonder tevreden!

Dinsdagmorgen, 11.00 uur
We zitten aan de koffie (die we zetten in een koffiezetapparaat uit het keukenpakket, waar we senseo-pads in stoppen) in de livingroom op de vaste bank onder de ramen. Een stel op een motor komt aan de deur. Even hebben we zo’n visioen dat ze het huis willen kopen en dat we er meteen weer uitmoeten. De borden Te Koop staan tenslotte nog in de voortuin en verderop aan de Sliker road.
Ze komen naar de voordeur.
“Pretty place, you got here” en ze willen weten wat de kleur van de verf is. Toevallig staan er in de kelder nog potten met resten verf, dus we kunnen ze helpen. John and Terry, ze wonen in Long Valley, ‘the next village’ zeggen ze, maar ik heb het nog niet ontdekt op de kaart. We zullen straks hun huis herkennen aan de kleur!
Vanmorgen zaten we om zes uur samen in de tuin. Stilte (hoewel: de weg komt al langzaam op gang, Amerikanen zijn ‘early birds’) en slenteren over ons ‘landgoed’. Door het natte gras, kleine rode vogeltjes, een beest dat we van een afstandje niet herkennen, het is geen squirl (eekhoorntje), geen bever (een buidelrat misschien?), over het bruggetje, waaronder een klein watervalletje in het riviertje, dat door onze tuin loopt, naar de twee deckchairs op het terrasje aan de rand van het bos (kwijlen jullie al?). Daar begint het te hozen. Lekker. Koelt weer een beetje. Maar levert later ook een hoop vochtige warmte op.
Onze airco werkt, maar het is geen superkoeling en het is een oud huis: er zijn warme en koelere kamers in huis. We blijken hem wel hard nodig te hebben.
Vandaag gaan we naar de Best Buy voor een telefoon en naar Ikea, want we willen nu ook wel graag aan een tafel kunnen zitten…

Woensdagmorgen, 7.37 AM
Nard staat onder de douche:
Mar: “Volgens mij heb je je een uur vergist. Gisteren was het al licht om zes uur…”.
En ja, beneden op ons nieuwe cd-spelertje staat 05.00. Ik vond het al zo gek gisteravond dat het opeens elf uur bleek te zijn!
Nou ja, zeven uur geslapen, klaarwakker (hij, niet ik) en ontbijten op onze nieuwe gekke plastic terras fauteuils (Zweeds design $ 9.99) naast de achterdeur. We horen alleen maar vogeltjes en er lopen twee herten door onze tuin! Daar gaan onze plantjes!
Om kwart over zes vertrekt Nard naar Philadelphia (da’s ongeveer twee uur rijden volgens de routeplanner) voor een SAP training. Wel handig als je een SAP project gaat leiden, maar niet erg handig als je hier net bent.
Eerst nog even de ontstopper op het toilet beneden zetten. Daar zit zó’n klein gat in, dat hij één ochtenddrolletje en wat wc papier niet kan verwerken. Voorlopig ga ik er van uit dat de septic tank geen problemen oplevert. Visioen van banjeren door een laag stront op het grasveld!
We hebben ingewikkelde afspraken over contact opnemen en hoe we elkaar weer zullen vinden vandaag. Tenslotte heb ik hier nog steeds geen internet, vaste telefoon of mobiel netwerk.
Straks loop ik richting dorp (Califon dus) en kijk of hij ge-SMS-t heeft. Hij moet straks ene Diane bellen om te weten te komen of er vandaag een huurauto voor mij gebracht wordt. Als die pas vrijdag komt, rijdt Nard vanavond weer naar huis.
Komt de auto wel, dan ga ik vandaag via Princeton (de showroom van furniturerent.com) naar het hotel in Philadelphia. Nard is bezorgd of ik het wel allemaal kan vinden zonder navigator. Snap ik niet: ik heb een geweldig gevoel voor richting en mis noooooit een afslag !
Tenzij…ik besluit dat ik moedig genoeg ben om hier vannacht alleen te slapen, maar hoewel ik me heel veilig en vertrouwd voel hier, is dat zonder communicatiemiddelen en een hond, in een krakend huis, niet iets waar ik écht naar uit zie.
Om even te kunnen bellen moet ik tien minuten lopen downhill langs de soms heel drukke Slikerroad, en dan weer tien minuten up. Prima voor mijn conditie, maar minder in het pikkedonker met een seriemoordenaar achter me aan!
Ik zit nu (aan onze nieuwe Ingo- tafel, op een PS Ellan stoel, jawel: Swedish design) in de ontbijtkamer, die uitkijkt over de tuin en op dit moment het prettigste plekje in huis blijkt te zijn. In de woonkamer is nog geen licht en het is een duistere dag. De regen valt al een uur met bakken uit de lucht en in de verte onweert het. Een voorproefje van lange, donkere winterdagen hier alleen in het huis.
Breien? Internetcoach worden? Een thriller schrijven: ‘Murder at the Vickery Estate’? Cateringbedrijfje ‘De Hollandse Pot’ starten? Bloedmooi worden en de local postman, plumber en carpenter versieren?
Ik heb vertrouwen dat het goed gaat komen, helemaal als Boo er straks is!
(Gut! Het kan nog harder regenen! Jammer dat mijn regencape nog met de luchtvracht onderweg is.)
Ik hoop dat ik vanavond in het hotel deze stukjes nu eindelijk eens op de site kan krijgen. Gisteren hebben we het geprobeerd bij de Starbucks. Die hebben wel een draadloos netwerk, maar daar bleek je niet zomaar op te kunnen. Eens uitzoeken hoe dat werkt.
Je merkt nu wel, hoe belangrijk internet in je leven geworden is. We zijn écht onthand.
WIJ WILLEN GOOGLE TERUG!
Ik wil e-mailen, de site vullen, skypen, opzoeken welk vuilnisbedrijf we moeten inhuren, hoe onze oven en magnetron werkt (nergens zijn hier gebruiksaanwijzingen in huis), uitzoeken wat voor vogeltje over het deck hipt, opzoeken hoe ik bij die showroom in Princeton kom en een lekker potje Mahjong spelen!
En nu ga ik de porch *) dweilen. Daar ligt een prachtige oude lichtblauw geschilderde vloer met een laag vuil van zeker een jaar. Ben ik wel even mee zoet. (Zwaan: help!).

  *)Toen ik een jaar of vier was en net in Driehuis woonde schijn ik mijn moeder telkens gevraagd te hebben of ik op de waranda mocht spelen (ik kwam tenslotte van een Amsterdams bovenhuis en het woord ‘tuin’ kwam niet in me op).
Nou, ik kan mijn hart ophalen!
 

Commentaar (4)